Foto’s: Yolanda Simarro

Voor de serie Op Het Droge zochten we met onze fotografe Yolanda Simarro spelers op van de selectie van aankomend jaar. Om vast te leggen hoe zij hun maanden op het droge beleefd hebben en om meer te weten te komen over waar zij zich, voor en na ijshockey, op het droge mee bezighouden. Thuis en van huis, voor de baas en voor henzelf.

Deel 2 van het interview met de Business Boys.

En deze gladde ijshockeyers, zijn die eigenlijk anders dan hun zakelijke collega’s? “Ik denk het niet”, zegt Mackie. “Veel jongens die op de Zuidas werken bedrijven ook sport op hoog niveau, zeker tot hun dertigste.” “Het is een interessant punt”, geeft James aan. “Toen ik werkte in Vancouver had ik nooit tijd om te hockeyen zoals ik dat nu doe. De mogelijkheid om sport intensief te bedrijven is er voor de meesten wel.” Calvin vult aan: “De Zuidas trekt mensen aan die dynamisch zijn en een brede blik hebben. Je hebt mensen die werken en thuis op de bank neerkwakken, maar de norm hier is toch veelal dat je je tijd efficient benut. Voor de een is dat ijshockey, voor anderen aandelen, veldhockey, tennis of trail running. Iedereen heeft naast werk zijn interesses en als je dat wil is dat prima met werk te combineren. Overigens geldt dat niet alleen voor de Zuidas, maar net zo goed voor mensen die werken voor bijvoorbeeld een grote naam aan de Keizersgracht. Al dat soort bedrijven trekken mensen aan met een bepaalde instelling en van een zeker intellectueel niveau.” James en Mackie knikken instemmend.

We vroegen hoe zo’n intellectueel als James zijn dag in het net-niet-Zuidas-kantoor efficient indeelt. Hij geeft aan het lastig te vinden om dat in lekentaal uit te drukken. De kans om de vraag of zijn werk dus eigenlijk te ingewikkeld is voor de gewone man te beantwoorden krijgt hij niet – Mackie gooit wat olie op het vuur. “Hij vergeet te vertellen over zijn bedrijfsuitjes naar Verdansk begin maart.” James reageert ad rem: “We mochten met de hele afdeling met de helikopter.” Het is een referentie naar het PlayStation-spel Warzone. James ontkent echter lachend dat hij daar drukker mee is dan werk. “Dat was alleen tijdens het begin van corona.” Een welkom bruggetje naar de o-zo-fraaie ijstijd, pal voordat de periode van droogte zijn intrede deed.

Want zo’n vijf maanden geleden maakten de Business Boys hun opwachting in de finale tegen de Eindhoven Kemphanen. Voor het eerst in jaren konden Calvin en Mackie een eindzege voor Amsterdam over de streep trekken. “We bouwden gedurende het seizoen momentum op. Op het begin was het nog onrustig, zowel in als rondom het team, maar zodra alles meer structuur kreeg begon het te lopen. Iedere lijn was superbelangrijk, iedereen kende zijn rol. Vanaf halverwege het seizoen werd het spel beter en beter en stond er eigenlijk geen maat meer op de Tigers. “We hebben het hele seizoen toegewerkt naar topvorm in de play-offs. In die play-offs waren we een eenheid, we waren klaar voor welke tegenstander dan ook. Een bijzonder gevoel”, aldus Calvin. James vult aan: “Als een stoomwals gingen we over de meeste teams heen, we kwamen samen echt in een groove.”

Toch zijn ze het erover eens dat de klus nog niet geklaard was. De openingsfase in Eindhoven liet al zien dat winst, zeker tegen de Kemphanen, geen sinecure is. “Je vraagt je van tevoren, nadat je, weliswaar met een verre van compleet team, met 8-3 van het ijs bent geveegd, af of je in topvorm wel in staat bent om in Eindhoven te winnen. Zijn zij beter dan wij? Dat schiet toch door je hoofd als je in de bus richting Brabant rijdt”, beschrijft Mackie zijn gevoelens in aanloop naar de finale. James kan zich daarin vinden. “Niet dat ik niet in de winst geloofde, maar de spanningsopbouw naar de finale was groot en er bestonden echt wel wat vraagtekens. In de openingsfase was dat voelbaar. Eindhoven was de enige aan de puck, ik moet twee minuten zitten. Scoren ze de powerplaygoal, dan ziet de avond er heel anders uit. Gelukkig voor ons maakte Zeb juist op dat moment voor ons het verschil.”

Het was het begin van een strafmarathon aan Eindhovense kant. Een resultaat van de NHL-play-offs-achtige benadering van Amsterdam. “We speelden volwassener dan zij”, aldus Calvin. Mackie vult aan: “Als je dan vrij snel met 3-0 voor staat voelt dat als een enorme last die van je schouders valt. Vanaf toen speelden we vrijuit. De wedstrijd in Amsterdam had er ongetwijfeld anders uitgezien, maar zij moesten als gevolg van de vele straffen twee belangrijke spelers missen in de return. Het kon, thuis in een volle Jaap Eden, bijna niet meer misgaan.” Die volle Jaap Eden, die kwam er niet. Calvin zag het al voor zich: “Ik visualiseerde het heel vaak: de finalewedstrijd voor 1500 man.” James legt, dit keer zonder problemen, in lekentaal uit wat dat betekent: “Hij bedoelt dat hij zichzelf met die fantasie meerdere keren verwend heeft.” Calvin bevestigt dat: “Dat klopt.”

Inmiddels wordt vooral vooruitgekeken. De realiteit is dat die volle Jaap Edenhal nog wel een tijdje op zich kan laten wachten. En de realiteit vraagt om realisme. “Natuurlijk is het tof dat we vaak voor meer dan duizend toeschouwers spelen. Of het nu hockey of pingpong is, het geeft een heerlijke sfeer. Tegelijkertijd begrijpen we heel goed in welke situatie de wereld verkeert en snappen we dat we er niets aan kunnen doen. Wij als spelers moeten ervoor zorgen dat we preteren, met of zonder fans. In de tussentijd kunnen we vooral hopen dat op termijn steeds meer fans welkom zijn”, aldus Mackie. James: “Het afgelopen jaar voelt als een leeg jaar, een gelijkspel. Niemand speelt voor een gelijkspel. Niet op de Zuidas, maar zeker niet op het ijs. Dus moeten we de klus komend jaar klaren en de trofee veroveren. Het zou mooi zijn als veel fans daar getuige van kunnen zijn.”

Een deel van het plezier halen Calvin, Mackie en James uit de momenten voor en na de wedstrijden, tijdens de trainingen en in de kleedkamer. “Ik kijk vooral uit naar de trainingen. Met zijn allen hard werken en alles geven, altijd met een lach op het gezicht”, zegt James. Mackie: “Een van de mooie dingen van hockey is de kleedkamer. Daar zijn we samen een paar uur voor en een uur na de wedstrijd, echt met elkaar, zonder coaches en dergelijke. Dat wordt weer mooi. De grappen, Kangaroo Court, al dat soort dingen. Daarnaast moeten we vooral wat onafgemaakte zaken afhandelen.” Calvin bevestigt dat sentiment: “De grootste uitdaging is voor mij om ervoor te zorgen dat we het momentum van vorig jaar snel terugvinden en uitbouwen. We hebben met Ondrej en Wojtek een heel goede staf en we hebben een mooie gebalanceerde mix van jong en oud. We moeten het komend jaar als team weer laten zien, we moeten ons op het ijs laten gelden. Dat zijn we verplicht als we het Tigers-uniform aantrekken.”

Het is grootste gemene deler van ijshockey en de Zuidas. Het uniform aantrekken en niet weglopen voor je verantwoordelijkheden, hoe stevig de competitie ook is. De Business Boys weten het maar al te goed. Of je nu in De Blauwe Engel of de Jaap zit: als je na de wedstrijd in uniform aanschuift, dan gaat de rest vanzelf.