Foto’s: Yolanda Simarro

Voor de serie Op Het Droge zochten we met onze fotografe Yolanda Simarro spelers op van de selectie van aankomend jaar. Om vast te leggen hoe zij hun maanden op het droge beleefd hebben en om meer te weten te komen over waar zij zich, voor en na ijshockey, op het droge mee bezighouden. Thuis en van huis, voor de baas en voor henzelf.

De Daltons, zo staan ze inmiddels al een aantal jaar in het Amsterdamse ijshockey bekend. Jacob van Duin verdedigde het afgelopen decennium veelvuldig die goal van het eerste van Amsterdam, zijn broertjes Sam, Lance en Zeb van Duin maken nu respectievelijk drie, twee en een jaar onderdeel uit van de selectie van de Tigers. We planden een rendez-vous op de Groenburgwal in Amsterdam, waar de jongens geboren en getogen zijn, om een inkijkje te krijgen in hun leven tijdens de (mondiale) lente- en zomerstop. De middelste twee, Sam en Lance, waren van de partij. We troffen ze aan in de door henzelf gecreeerde thuissportschool op de benedenverdieping. Want ijzers pompen, dat heeft de mannen er de afgelopen tijd aardig doorheen geholpen.

‘Het ging allemaal vrij snel, herinner ik me’, begint Sam. ‘Ik weet nog dat de eerste maatregelen werden verkondigd, dat op een gegeven moment de restaurants dicht gingen en dat het heel waarschijnlijk leek dat de sportscholen ook dicht zouden gaan. Op dat moment wisten we dat er mogelijk een heel vreemde tijd aan zat te komen en we besloten meteen tot handelen over te gaan.’ Lance legt uit wat dat betekende: ‘Al vrij snel kwamen we erachter dat we net op tijd waren, want een paar dagen later was alles dicht. Wij hebben de hele boel hier ingeladen en zijn naar het familiehuis in Oostvoorne gereden.’

De Van Duins bivakkeerden zes weken lang in een groot huis in het bos, met een tuinmanswoning, een schuurtje, een atelier en een enorme tuin. ‘Een heel fijne plek, waar we even helemaal afgezonderd waren van de rest van de wereld. We hebben onze fitnessapparatuur daar opgebouwd en zijn iedere dag gaan trainen’, vervolgt hij. Lances tweelingbroer Zeb stelt dat hun fitnessregime, dat Lance inmiddels de torso van een pitbull en een Beyonce-in-haar-beste-tijden-achtig achterwerk heeft bezorgd, niet alleen maar positieve gevolgen heeft. ‘Volgens Zeb wordt ‘ie dommer van sporten’, zegt Sam. Lance berust zich in zijn lot: ‘Dat kan ik niet ontkennen.’

Gelukkig moet zijn lichaam de proportie van wijlen Hercules aannemen voordat hij echt in de problemen komt. Zijn fysieke prestaties op het ijs en in het krachthonk worden overtroffen door zijn verrichtingen in de schoolbanken. Hij studeert nu voor het derde jaar wiskunde en natuurkunde aan de Universiteit van Amsterdam. Vanaf het moment dat hij zich niet meer hoefde te melden op de faculteit zat de sleet er echter snel in. ‘De tijd in Oostvoorne voelde als vakantie, ik was totaal niet bezig met school. Ik heb daarom een aantal tentamens niet gehaald, dus ik moet de schade in de herkansingen zien te repareren.’ Op de vraag of hij zichzelf als een bolleboos beschouwt, antwoordt hij laconiek. ‘Ik heb een heel groot huis in mijn hoofd zitten. Als ik iets wil weten loop ik een voor een de kamers in en als ik dan in het juiste vertrek zit, weet ik het weer.’ Of dat echt zo is? ‘Nee.’ Vanuit de keuken horen we vader en voorzitter van de club Ben van Duin schateren. Afgetroefd door het genie.

Sam was het afgelopen jaar vooral aan het werk. Hij staakte zijn studie en werkte in het nachtleven bij Club Air, waar hij via teamgenoot en voormalig floormanager Jasper Jaspers terecht was gekomen. ‘AIR moest er ook meteen aan geloven en is zeker tot september dicht. Voor de club is doen de huidige maatregelen echt enorm pijn. Gelukkig kan ik sinds juni wel weer werken bij Pathe Tuschinski, wat ook erg leuk is. Dat is de ene week doe ik dat vijf keer per week, de andere week wat minder frequent.’ Na de zomer begint Sam aan een nieuwe studie. Het wordt Verpleegkunde aan Inholland. ‘Naar aanleiding van een BHV-training bij AIR, die ik heel interessant vond, ben ik gaan kijken naar opleiding in die richting. Aanvankelijk wilde ik graag Medische Hulpverlening doen, dat zich voornamelijk richt op ambulancediensten en spoedeisende hulp. Ik heb daar ook tests voor gedaan. Er worden per jaar slechts 24 mensen toegelaten en helaas zat ik, net als een paar honderd anderen, niet bij de selectie.’ Gelukkig ligt dat op het ijs iets anders.

IJs. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Aan de coronaperiode ging voor de Tigers een tumultueuze week vooraf. Eerst de spectaculaire finale-ouverture die met 3-8 in en van Eindhoven gewonnen werd, daarna volgde een opeenstapeling van decepties. ‘De wedstrijd in Eindhoven was geweldig. We hadden het in het begin lastig, maar wisten ze gaandeweg steeds verder uit hun spel te halen – of eigenlijk haalden ze zichzelf uit hun spel’, blikt Sam terug. Het begon daarentegen vrij stroef. Lance zag dat de openingsgoal van Zeb, die na een uitbraak om de goalie heen slalomde, de ommekeer betekende. ‘De eerste twee minuten hadden we de puck niet eens. We liepen tegen een straf aan. In de eerste shift van Zeb en mij op de penaltykill maakte Zeb de 0-1. Dat was een klap in hun gezicht. Toen scoorden we even later nog twee keer. Het tij was gekeerd. Zij raakten gefrustreerd en gaven ons ruimte om de voorsprong uit te bouwen.’ Het sterkte het teamgevoel, aldus Sam. ‘Het gaf ons de energie om er helemaal overheen te gaan. We hadden collectief het gevoel dat deze finale voor ons zou zijn.’

Het slotstuk kwam er echter nooit. Dat werd in de loop van de daaropvolgende week duidelijk. Sam vertelt dat hij in zijn hoofd al bij het kampioenschap was. ‘In de bus terug was van enige vorm van coronadreiging nog totaal geen sprake. We hadden allemaal iets van: volgende week spelen we thuis, dan hakken we ze in de pan en dan zijn we kampioen. De dag erna was Ben aan het bellen met de bond, maar we vermoedden nog niet dat er stront aan de knikker was. Daarna werd langzaamaan duidelijk dat er misschien zonder publiek zou worden gespeeld.’ Lance: ‘Op dinsdag hebben we nog vol goede moed getraind, op woensdag werd gezegd dat wedstrijd zou worden uitgesteld. Een dag later trainden we weer en toen werd de hele boel op slot gegooid. Iedereen had zijn spullen daar nog liggen, maar de tent ging dicht. Toen kwam het besef: het is klaar. Een abrupt einde, voor het tweede jaar op rij. Een kutgevoel.’ Sam vult aan: ‘De corona kwam ons misschien nog wel slechter uit dan vele anderen.’

Inmiddels zijn we vijf maanden verder en wordt vooral weer vooruitgekeken naar het aankomende seizoen. Een seizoen dat er in ieder geval deels anders uit zal zien dan het beeld de afgelopen jaren: veel lege plekken in plaats van uitpuilende tribunes. De heren geloven dat het stadion gaandeweg het jaar voller zal lopen, al zijn de supporters niet nodig om titelaspiraties op te wekken. Lance: ‘Ik ga ervan uit dat de maatregelen tegen de tijd dat de play-offs eraan komen versoepeld zullen zijn. Het enige dat voor mij telt is dat we die beker winnen. Na de anticlimax van de BeNe League vorig jaar en het finaledebacle van afgelopen seizoen moeten we nu gewoon de titel winnen. Of dat voor 100 man, 350 man of 2000 man is maakt me niet zoveel uit.’ Sam is het daarmee eens. ‘Precies.’

En daarom zijn de mannen druk bezig met hun voorbereidingen. Op fysiek vlak, maar ook op technisch en mentaal gebied. ‘Ik ben hard aan het trainen om sterker te worden, maar ik wil bovenal sneller worden en mijn handelingssnelheid verhogen. Verder vooruitdenken, altijd weten wat ik met de puck ga doen’, aldus Sam. Ook Lance weet wat hij wil verbeteren. ‘Los van het collectieve doel, dat voor mij het belangrijkst is, wil ik komend seizoen weer een betere speler worden. Betere stickhandling, meer scoren. En die twee gaan hand in hand. Hoe beter het eerste, hoe meer ik scoor.’ Daar krijgen ook hulp bij van coach Ondrej Kratky en coordinator spelersontwikkeling Wojtek Tusz. ‘Iedereen uit de selectie heeft deze zomer al een gesprek gehad met de staf, die al druk zijn met de voorbereiding. Die gesprekken zijn voor mij al heel verhelderend geweest. Ik denk dat we volgend seizoen qua team en coaching een topseizoen gaan hebben’, zegt Lance.

Dat de competitieopzet iets is veranderd – de top-acht wordt na zeven wedstrijden gescheiden van de rest – draagt daar ook aan bij. Sam: ‘Je wordt als team beter als je tegen goede teams speelt. Van die wedstrijden groei je meer, daar kun je meer lessen uit trekken. Als er iets niet goed gaat, dan wordt dat blootgelegd. Ik denk dat dat goed voor ons gaat zijn.’ Lance knikt instemmend.

Nadat Sam voor de foto’s nog wat gewichten lift en Lance als een ware Johnny Bravo plaatsneemt voor de camera, is het tijd om af te ronden. De jongens zijn klaar voor komend seizoen en kijken uit naar de eerste training, waarin ze meteen hun krachten kunnen meten met die van hun teamgenoten. ‘Bodychecks geven, zeker nu na al dat krachttrainen, de reactie van het team als ik iemand tegen de boarding zet en Jacob die achter me staat in het doel, daar heb ik zin in’, zegt Sam. Ook Lance wil meteen zijn stempel drukken: ‘Even aan iedereen laten zien waar je staat. Het is altijd leuk om jezelf aan begin van seizoen weer te kunnen bewijzen. Als ik een voorsprong heb genomen op anderen dan geeft mij dat energie.’ Spierballentaal, maar voornamelijk tough love. ‘Vooropgesteld is het al-tijd gezellig met ons team. Het wordt ongetwijfeld weer een mooi jaar.’